Ik moet eerlijk zijn, echt goed heb ik niet geslapen. Niet door de koude, niet door geluiden, niet uit angst maar simpel weg omdat mijn +40 jaar oude lichaam gewoon is aan zachte ondergronden. De matras op het rieten staketsel is gewoon niet dik genoeg waardoor ik als die bewuste prinses op de erwt ieder rietstokje kan voelen .
Dat neemt niet weg dat ontwaken midden in dit prachtig deeltje Egypte een van de mooiste ervaringen is. Langzaam dringt het door waar je ligt, de stilte is onbeschrijfelijk. Ook de medereizigers komen langzaam op gang. Sayed rommelt ook al in de keuken. Om 6:15u zal de zon zich laten zien, we begeven ons naar een heuveltje vlakbij. Ik weet het ... de zon komt iedere dag op ... en gezien het vroege uur dat ik de laatste 20 jaar begon te werken heb ik er menig gezien. Wanneer was het de laatste keer dat U nog eens gekeken hebt? Je voelt als het ware de warmte van die eerste stralen door je lichaam heen. De prachtige gloed, de lange schaduwen, die rust. Ik zwijg verder.
Eten is klaar ! Sayed's gerommel in de keuken heeft een heerlijke tapenade (wel met bonen ipv kappertjes) op tafel getoverd. Met wat brood smullen we allemaal van dit heerlijke gerecht. Life is good!
Omdat het al nacht was toen we hier aankwamen is het nu tijd om deze plaats ten volle te inspecteren. Sayed zal ons gidsen maar eerst wil hij ons de oorzaak van dit mooie oord laten zien. De bron. Ain El Labakha, ain betekent bron, dateert reeds van 4500 BC. Maar de restanten die wij nu nog zien zijn allemaal van de Romeinse bezetting. Vroeger was hier zelfs een meer maar daar zie je nu enkel nog de restanten van. Via ondergrondse kanalen geraakt het water tot hier. Sayed toont ons het laatste stukje, het water is zuiver en drinkbaar. 
Vervolgens lopen we naar de dichtstbijzijnde tempel, deze is volledig opgetrokken uit lemen
Er zijn ook restanten van een woonplaats van de jaren 50 ... 1950 voor alle duidelijkheid. .. maar die zijn in verdere staat van ontbinding dan de duizend jaar oudere gebouwen .
Terug bij de hoofdplaats moeten we ons helaas klaarmaken voor vertrek. Er staan nog twee tempels op het programma. Correctie, één tempel en een christelijke begraafplaats. Deze laatste, Al Bagawat, een christelijke necropolis en een van de oudste ter wereld. Eveneens met lemen baksteen gebouwd en bevat meer dan 260 graven. De kapelletjes waren waarschijnlijk allemaal versierd maar er zijn er nog maar twee waar je nog de frescos kan zien. De vredes kapel en de exodus kapel. Na alle hiërogliefen, pharao's en goden doet het een beetje vreemd aan hier Adam en Eva te zien. Noah's ark, Abraham en Sarah, Jezus en Maria, heel onze bijbelse geschiedenis. ...
Als laatste is de tempel van Hibis aan de beurt en meteen ook de grootste in Kharga. Voor de tempel staat een esdoorn, de heilige boom in Egypte. Boven op de tempel heb je een goed zicht over de talrijke palmboom bossen.
Ayeman stelt voor om terug te gaan lunchen waar we gisteren zijn geweest maar we hebben eigenlijk helemaal geen honger. Mss toch een beetje last van de warmte...
We vertrekken terug richting Luxor .... zo'n 3 uurtjes rijden ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten